wherever you are sa mundo...

Merry Christmas everyone!

May your lives be merry always and your Christmas... err--- merrier?

Kung nasaan man kayong mga taga Jalajala, sa Biga, sa Bagumbong, sa Dunggot, sa Paalaman, sa likod ng St. Michael, sa Dubai, sa California, sa Hong Kong, sa London, sa Hogwort, sa Tattoinne...

Iisa ang pinanggalingan natin.

Maligayang Pasko at maligo sa Bagong Taon.

sitio jalajala, pila laguna

Sitio Jalajala, Pila Laguna

Tama ang nabasa nyo, sitio Jalajala. Kung hindi sa ilang pangyayari nuon, sana ay isa lamang sitio ng Pila ang bayan natin. Para sa mga di nakakaalam, ang Pila ay isang bayan sa probinsya ng Laguna, malapit sa Jalajala, Rizal.

Ayon sa website na Bayang Pinagpala, nuong 16th century, ang bayan natin ay parte lamang ng bayan ng Pila, ayon na rin sa nakasaad sa mga librong The Philippine Islands na isinulat ni John Foreman at A History of the Inarticulate: Local History, Prostitution and Other Views from the Bottom na isinulat naman ni Luis Camara Dery.

Nagsimula ang kwento sa bayan ng Los Banos, Laguna. Maging nuon pa man, ang Los Banos (o the baths, kung saan galing ang word nating banyo) ay kilala sa mga hot springs na nanggagaling sa bundok ng Makiling kung saan may isang bulkan. Lumalabas sa mga bukal na ito ang mineral water na nakapagpapagaling sa ilang karamdaman gaya ng rayuma at iba pang sakit. Dahil dito, maraming tao ang nagpupunta dito para maligo, mga natives at mga kastila. Subalit walang maayos na matuluyan ang mga nagpupunta dito, walang maayos na paliguan at wala namang ginagawa ang gobyernong Kastila. Ninais ng mga Franciscan priests na magtayo ng hospital at simbahan sa lugar na iyon subalit kulang sila ng pera para sa proyektong iyon. Sa wakas, nuong 1604, nagpatayo ang gobyerno ng hospital na yari sa kawayan, ng simbahan at kumbento, ayon na rin sa pag-uutos ni Governor General Pedro Bravo de Acuña. The hospital was dedicated to Our Lady of the Waters.

Ibinigay ang pangangalaga ng hospital at ng simbahan kay Fray Diego de Santa Maria. Pagkatayo ng hospital, ang pondo para sa pagpapatuloy nito ay nanggagaling lamang sa mga bigay-bigay ng mga pasyenteng nagpupunta dito. Pagkain ang pinakaproblema ng hospital at kahit pa man nag-donate ang ilang tao ng lupa nila kung saan pwedeng magtanim na pagkukuhanan ng pagkain para sa mga pasyente ng hospital, kulang pa din iyon. Humingi ng permiso ang mga pari na nangangalaga ng hospital sa Los Banos sa mga taong taga Pila kung pwede silang mag-alaga ng mga baka sa isang bakanteng lupain nila na kung tawagin ay Jalajala. Pumayag naman ang mga taga Pila at isang rancho ang itinayo sa sito Jalajala na tinawag na Estancia de Jalajala. Nagtanim din sila ng mga niyog, at mga gulay.

Nuong 1640, opisyal na ginawang isang bayan ang Los Banos. Umunlad na kasi ang lugar na iyon dahil nakilala na ang mga hot springs na nakapagpapagaling. Maraming mga banyaga at mayayaman ang nagpunta duon. Isinailalim na ang pamamalakad nito sa gobyernong Kastila. Sa Jalajala naman, nagtayo dito ng isang malaking bahay at nagpaupa ng lupa ang gobyerno sa mga tao para manirahan. Nakilala na rin kasi ang Jalajala dahil dito dumadaan ang mga taong nagpupunta ng Los Banos para magpagaling. Isinailalim na rin sa isang administartor ang pamalalakad sa rancho ng Jalajala. Nagprotesta ang mga taga Pila dahi unti-unti na silang nawawalan ng control sa sitio nila at panandalian namang bumalik sa kanila ang pamamalakad sa sitio Jalajala dahil nagsampa ng kaso ang administrator sa korte. Dahil sa mahabang proseso, napasailalim ang pamamahala sa lupa ng Jalajala sa iba-ibang tao hanggang ang huling namahala ay kinanya na ang lupain bilang sariling pagmamay-ari.

Hanggang sa mapunta nga ang pagmamay-ari ng Jalajala kay Paul P. de la Gironniere, isang Pranses, ayon na rin sa una kong naikwento sa inyo DITO. Napalipat naman ang pagmamay-ari ng Jalajala sa kaibigan ni Paul na isa ding Pranses. Nang mamatay ang kaibigang ito ni Paul, napalipat ang pagmamay-ari sa pangatlong Pranses, kay M. Jules Daillard. Nang mamatay si Daillard, napunta ang lupa sa pagmamay-ari sa isang English bank kung saan binili ng mga Franciscan friars ang lupa sa halagang P50,000.00 nuong 1897. Ibinenta naman ng mga pari sa isang kumpanyang Belgian nuong 1900.

Minana ko naman sa mga ninuno kong Belgian ang Jalajala kaya ito ay pagmamay-ari ko na ngayon.

Nyaaaahhhh!

malamig na pasko, 2007

December na. Ang lamig na, no? Lalo na sa gabi at sa madaling araw. Sa tanghali nga kapag lalabas, naka-jacket pa ako, tas dalawang patong pa na damit ang suot ko sa loob. Iniisip nyo siguro na exaggerated yung sinabi ko pero totoo, ganun talaga kalamig.

Wala kasi ako sa Jalajala, wala sa Manila, wala sa Pinas. Nasa malamig na bansa ng mapuputi. Kakadating ko lang nung isang linggo. Dito na ako magpapasko, pangatlong pasko ko na dito. Iniisip siguro ng mga inaanak ko at ng mga kumpare/kumare ko na nagkamali sila ng pagkuha ng ninong dahil pangatlong Pasko at Bagong Taon ko na itong nagtatago nyuk-nyuk-nyuk… Alam ko ang nararamdaman ng mga inaanak ko dahil ako mismo, isang pares lang ng ninong at ninang ang nakamulatan ko. Siguro may iba pa akong mga ninong at ninang subalit hindi ko na sila nakikita o kilala. Natatandaan ko nung bata pa ako, naiinggit ako sa mga kakilala kong bata na maraming ninong at ninang na napupuntahan tuwing pasko at bagong taon. Ako, laging sabit lang. Kung bente pesos ang binibigay ng mga ninong nila sa mga kasabayan kong namamasko, sa akin, sampung piso lang. Lima, kung minamalas-malas.

Pero hindi lang naman ako ang ninong na wala sa Pasko sa Pinas. Marami na kasing Filipino ang nasa ibang bansa at di na nakakapagpasko sa atin. Marami ding bata ang walang ninong/ninang, ang walang magulang pagsapit ng pinakamasayang okasyon para sa isang bata.

Gaano man kalayo ang Filipino sa Pilipinas, pilit pa rin nilang binubuhay, ginagaya ang paraan ng pagse-celebrate ng Christmas na parang nasa Pilipinas sila. Sa mga Katolikong simbahan na maraming Filipinong nagsisimba, may Simbang Gabi din sila gaya sa Pilipinas. May ilang simbahan na alas-kwatro ng madaling araw ang Simbang Gabi, kagaya talaga sa atin subalit karamihan ng simbahan ay sa gabi talaga ang Simbang Gabi, alas-otso ng gabi karaniwang isinasagawa. Pwede na rin. Pero mas okey sana kung sa madaling araw talaga kasi mas masarap bumuo ng Simbang Gabi kung pahirapan ang paggising para lang makasimba. Sakripisyo ba talaga.

Sa flat na kanilang tinitirahan sa ibang bansa, maggagayak pa rin sila ng mga Christmas decorations kahit pa gaano ito ka-trying hard tingnan, kahit hindi magkakatugma. Pipiliting magkaroon ng Christmas tree kahit pa sobrang liit nito para sa kanilang maliit ding flat na inuuwian.

Pagsapit ng bisperas ng Pasko, magsasama-sama ang mga Filipino sa isang lugar para sa kanilang Christmas party. Hanggat maaari ay Pinoy food ang handa nila. Pinoy-style spaghetti syempre. Sobrang lungkot naman ata nun kung sasalubungin mo ang Pasko na nag-iisa at malayo sa pamilya kaya kahit ano pa mang mangyari, kailangang magsasama sa Dec. 24 ng gabi. Strength in numbers, ika nga. Magsasaya talaga sila para itago ang lungkot na nararamdaman, ang pagiging homesick. Pero gaano man kasaya ang Christmas Party, kapag papalapit na ang alas-dose, isa-isa na silang mag-e-excuse, hahanap ng isang sulok na tahimik para tumawag sa pamilya nila sa Pilipinas, para marinig ang boses ng kanilang mga mahal sa buhay, sa asawa, sa mga anak, sa magulang, sa kasintahan.

“Oo dear, masaya kami dito, makukulit ang mga kasama ko…” sasabihin sa telepono, na may kahalong pilit na tawa upang huwag mahalatang tumutulo na ang luha at uhog.

Kung ating susuruin, gaano man kagarbo, gaano man kapreparado ang isang Christmas celebration sa ibang bansa, hindi pa rin nito matutumbasan ang isang Pasko sa Pilipinas. Gaano man ito kasaya, iba pa rin ang sayang nararamdaman na kapiling ang mahal sa buhay sa Pasko. Masasarap man ang pagkain at inumin, maganda ang sound system, ang decorations, masasaya man ang mga Filipinong kasama, ang mga parlor games, ang masasayang kwentuhan, kulang pa rin ang mga ito.

Wala pa rin ang mga mahal sa buhay na nasa Pilipinas.

kadiwa

Natatandaan nyo pa ba ang Kadiwa dati? Malamang hindi na kung Backstreet Boys, 98 Degrees at Take That na ang mga boybands na kinalakihan nyo, hindi ang Menudo na gaya ng mga ate ko dati na patay na patay kay Robby Rosa (sabay-sabay tayo “ewwwwwwwwwwwwww...”)

Anywayyyyyy, kung hindi nyo man inabot ang Kadiwa, malamang ay naririnig nyo pa rin itong nababanggit ng ilang mga oldies. Ang Kadiwa dati ay ang opisina ng DAR ngayon, sa may kanto ng J. Delos Santos Sr St. at ng National Road. Para sa kaunting kaalaman ng ilang interesado, ang Kadiwa ay isang tindahan o mini-grocery store nuong early 80’s na itinatag ng gobyerno ni Marcos para magbenta ng mga mumurahing basic food at household items.

Nuong January 14, 1981, nilagdaan ang Presidential Decree No. 1770 na nagtatag sa National Food Authority mula sa dating National Grains Authority. Ang kautusang ito ang basihan ng pagkakatatag ng mga Kadiwa retail stores sa buong Pilipinas.

Natatandaan ko pa ang Kadiwa nuon dahil kapag pupunta kami ng nanay ko sa Kadiwa pagkatapos ng klase sa elementary, ang katumbas siguro nuon sa ngayon ay ang feeling kapag pupunta ng Megamall ang isang bata. Masaya. Iyon kasi ang kauna-unahang grocery store. Marami kang mabibili. Mura pa.

Sa likod ng Kadiwa ay isang maliit na palengke. Ang kauna-unahang palengke sa Jalajala subalit hindi ito naging patok sa mga tao. Ewan ko kung bakit. Hindi pa siguro handa ang bayan natin na magkaroon ng isang palengke gaya sa Tanay. May mga nagtitinda sa palengkeng iyon, may mga bumibili din naman subalit di kalaunan ay nawala na rin ang mga mamimili at nagbebenta. Di kalaunan, naging laruan na lamang namin ang likod ng kadiwa, kasama ang mga kambing na ginawang tambayan ang palengkeng iyon. Isipin mo rin, bakit ka nga naman bibili pa sa palengke eh may naglalako naman ng mga isda sa kalsada na mas mura? May mga baboy, manok at gulay din sa mga sari-sari store na malapit sa inyo, gaya sa tindahan ng Emy sa 3rd District na talaga namang patok na patok lalo na nuong mga panahon na iyon. Ito siguro ang dahilan kaya pinagbabawal na ng kasalukuyang lokal na pamahalaan natin ang paglalako ng isda sa kalsada para naman mapaunlad ang palengke natin ngayon at hindi masayang lang ang pondong inilaan sa pagpapatayo nito. Kaso ang layo naman kasi kaya hirap ding puntahan, mahal naman ang pamasahe sa tricycle.

Nuong May 31, 1985, inilabas ang Executive Order No. 1028 kung saan inalis na sa NFA ang kapangyarihang mag-control ng mga presyo ng bigas at mais at ang pag-aangkat ng mga ito, at muling ibinali sa private sectors. Inalis na rin sa tungkulin ng NFA ang mga marketing activities na may kaugnayan sa mga non-grains. Kaya sa katapusan ng 1986, isinara na ang lahat ng Kadiwa stores sa bansa, kasama na sa Jalajala. Isinara na rin ang mga tindahang ito dahil nalulugi na rin ang gobyerno at malaki ang kanilang gingastos dito.

Sa ngayon, sa pangalan na lang natatandaan ng iba ang Kadiwa. Darating ang panahon, maging iyon ay makakalimutan na rin at ang alaala ng Kadiwa ay mawawala na rin. Mid-80s nawala ang Kadiwa, kasabay ng unti-unti na ring paglubog ng Menudo. Makakalinutan natin ang Kadiwa, pero hindi ang Menudo. Ate, para sa iyo ang picture na ito kahit wala talaga itong kaugnayan sa Kadiwa.

Isa pa. Ewwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww…

belleza reunion, 2007

Nabalitaan ko last week na may reunion daw ang mga Belleza sa basketball court sa munisipyo. Naisip ko “lahat ng mga taga Jalajala nandun?” Nyuk-nyuk-nyuk… Uki, exaggerated yun, I know, pero kamtotinkopit, madami talagang Belleza sa Jalajala, di ba?

Nasabi ko sa sarili ko, I have to be there kahit hindi nila ako kapamilya’t kapuso; hindi para makikain sa nabalitaan kong maraming pagkain, kundi para makita ko mismo ang kasiyahang iyon.

Sabado night, Nov. 10, around 9pm. Nagpunta ako sa court para manuod. Nasa kalagitnaan na ata sila ng kanilang kasiyahan nung dumating ako dun. Maraming tao sa loob ng court, halos mapuno. Nagsasayawan sila nung dumating ako, mukhang masaya silang lahat. May kasama pang sigawan ang mga nagsasayawan. Marami akong taga-Jalajala na kakilalang nandun pero madami ding mga bagong mukha. Siguro taga Maynila. May emcee na english kung magsalita kaya sa tingin ko ay galing Isteytsayd pa ang iba sa mga andun. May nakatabi akong kakilala na isa ding Belleza. Nalaman ko sa kanya na hindi pala yun reunion ng buong angkan ng Belleza sa Jalajala kundi isang sanga lang sa family tree ng kanilang angkan. Pero halos lahat ng Belleza na kakilala ko ay nandun.

Hindi ako mahilig sa mga reunions. Sa mga batch reunions namin sa school, ang total number ng napuntahan ko ay… zero. Pero iba ang mga family reunions, lalo na ang mga reunions ng magkakapamilya na hindi naman talaga lagi nagkikita-kita. Higit yung reuinions ng mga pamilya na ngayon lang magkikita-kita. Mabuti yung ganun para malaman mo kung ang bagong kakilala mong nais mong ligawan ay hindi mo pala pinsan. Pero dahil hindi naman nila ako angkan, nakita ko yung mga taga Jalajala na magkakamag-anak pala. Magpinsan pala si ano tsaka si ano, magkamag-anak pala sila.

Talented ang mga Belleza. Marami silang intermission numbers. May mga kumanta ng pop songs, may taga Tate na kumanta, na sabi dun ay kasali sa isang musical play back home. May mga dance numbers din sila na kitang-kita na talagang in-enjoy nila, na sa huli ay in-enjoy din ng mga nanunuod.

Hindi lang talented, madami din talagang magagandang Belleza. Maganda ang lahi nila. Meron din sigurong mag gwapings sa kanila pero di ko na napansin. Syempre, mas concentrate ako sa mga girls hehehe…

May prepared dance number din daw sila Tita Brendz subalit maghahating-gabi na kasi, hindi ko na nahintay. Iniintay ko ding sumayaw yung isang Belleza na naka white pants at may black inner blouse na balita ko ay suki ng sayawan nung teens pa siya. Subalit hindi ko siya nakitang sumayaw, baka ayaw na lang niyang masapawan niya ang mga bagong Belleza teens kaya mas minabuti na lang niyang mag-give chance to others hehehe…

Pero isipin nyo lang, kung magpa-family reunion ang buong angkan ng isang pamilya, mula sa kanunu-nunuan, makikita natin na lahat pala tayo dito sa Jalajala ay magkakamag-anak.

Dahil ultimately, ayon sa Bibliya, galing tayong lahat sa dalawang tao lamang.

***

• magpo-post ako ng pictures ng reunion nila kung may magbibigay sa akin from their family :)

smps ulit

Napadaan ako sa St. Michael Parochial School kahapon ng hapon nung uwian na ng mga istudyante. Ang sasaya nila habang pauwi, parang excited na excited at uwian na. May mga naghihilahan pa na sa aking pakiwari ay pinipilit sumama yung isang batang babae, na wag munang umuwi at sumama muna sa kung saan. Yung isa binatilyo naman, parang nahihiya habang kinakausap yung isang babae. Crush nya siguro at nagkakandautal-utal sa pagsasalita. Iniiwasan pang pumiyok.

Parang kami nuong sa St. Michael pa kami nag-aaral. Parang kami pero sa isang banda, hindi rin at malaki na rin ang pinagbago, ng school at ng mga nag-aaral duon. Ganuon naman ata ang buhay, maraming pagbabago pero may mga maliliit na bagay na hindi na mawawala sa atin.

Parang ang mismong school. Marami ng nabago sa loob, bago na ang pintura pero ang pinakang-istraktura niya ay yun pa din. Ang mataas na kisame, ang mga classrooms, ang hagdan, ang mga pader na naging saksi sa buhay-istudyante ng mga nag-aral dun. Ang pader na pinagsulatan ng mga pangalan ng mga crush, belok love (put name here), ng mga sagot sa exam na parang tunay na maliliit na hieroglyphics para di mabuking ng teacher. Ilang pahid man ng pintura ang itapal sa pader na ito, hindi nito mabubura ang mga kasaysayang kanyang nasaksihan. Sabi nga, if only walls can talk, marami na siyang maikukwento sa atin.

Sa mga mag-aaral ng SMPS, nag-iba man ang mga ito, iisa pa rin naman ang mga katangiang ating makikita duon. Ang mga makukulit at pasaway nating mga ka-batch, panigurado ay may katapat din sila sa mga bagong batch. Ang mga crush ng school natin, meron din sila. Kung meron tayong mga kaklase na anak ni Rizal, meron din sila, baka nga mas matatalino pa. Nagkakaiba na lang siguro yan sa perception, kung aling batch ang pinakamasaya, pinakamakulit, pinakamadami ang mga gwaping at chikababes, kung aling batch ang pinaka-successful. Dahil para sa akin, batch naming ang pinakamakulit at pinaka-cute hehehe walang aangal.

Nawala man si Mrs. Medina, nawala man ang mga teachers natin duon, may mga kapalit naman sila ngayon. Meron pa ding mga terror teachers sa SMPS, meron pa ding mga teachers na magaganda, meron pa ding magagaling na teachers at mga teachers na parang napadaan lang at nabigyan na ng trabaho duon. Hindi naman mawawala yan. Kaya nga sabi ko nuon, marami ang nakaka-relate sa kantang High School Life dahil magkakaiba man ang pangalan ng school, ng mga tao, ng lugar, ang buhay ng high school ay iisa lang.

“…every memory kayganda”, di ba?

undas

Isang undas na naman ang nakalipas. Kagaya nitong nakaraang taon, gaya sa susunod na taon, isang undas na naman sa ating buhay; hanggang sa isang undas na tayo naman ang ipagtitirik ng kandila at dadalan ng bulaklak ng ating mga naiwan sa buhay. Sigurado iyan, pramis. Sa hinaba-haba man daw kasi ng prusisyon, sa… uhmmnn… sa sementeryo din ang bagsak.

May pinagkaiba ba ang undas ngayong taon sa mga nakaraang undas? Meron. Wala. Depende siguro sa matang papansin.

Unang-una, ilang araw bago mag undas, nakita ng mga taong maglilinis sana ng mga puntod sa lumang sementeryo na nawawala ang mga bakal sa paligid ng kanilang minamahal na namatay. Nawawala ang bakal na gate ni ganito, nawawala ang bubong na yero sa puntod ni ganire, nawawala ang bakod na bakal duon sa banda run. Ganito na ba kahirap ang buhay at kahit ang patay ay ninanakawan na? O ganito na lang kakapal ang mukha ng mga magnanakaw?

Nung bata pa ako, natunaw na kandila ang ninanakaw namin ng mga kaklase ko. Project kasi sa elementary ang mag-ipon ng natunaw na kandila para gawing floorwax sa classroom. Bibilugin naming parang bola ang tumutulong kandila ng mga patay naming lelong at lelang. Dahil mga bata pa, palakihan syempre ng nagawang bolang kandila. Shet, talo lagi ako dito dahil pinapagalitan lagi ako ng nanay ko kapag kinukuha ko ang tulo ng kandila. Madali daw maubos ang kandila dahil sa ginagawa ko. Dahil dito, natuto kaming manguha ng tulo ng kandila sa puntod ng ibang patay na umalis na agad ang nagbabantay. Syempre ulit, bata pa kami nun, di pa talaga namin alam ang tama at mali. Kasalanan iyon ng KJ naming mga magulang at ng mga teachers na lagi na lang nagpapa-project ng ganun tuwing mag-uundas. Kahapon, may mga nakita pa din naman akong mangilan-ngilang batang gumagawa pa din ng ganun. At ngayong malalaki na kami, ang ilan sa amin ay nagkatulo na rin.

Natatandaan ko din nuon, nalilibot namin ang buong sementeryo sa paghahanap ng mga lumang puntod na nagiba na, na kita daw ang mga buto at bungo sa loob. Meron nga ata kaming nakita. Nung mga nagbinata na at mga nagdalaga, nalilibot namin ang buong sementeryo sa paghahanap ng mga crush o mga taga Maynila na mapuputi. Para maka-jerk ba. Tatambay ka sa puntod ng kamag-anak mo para baka dumaan si crush, o kung swerte ka ay kalapit puntod nyo lang ang patay nila kaya buong maghapon kayong nagtatanawan o nag-uusap. Maraming ganyang sitwasyon. May mga nagkakatuluyan pa nga at nasa Amerika na ngayon at may dalawang anak, isang babae at lalaki errrr… Syempre, para mas masaya, magkakabarkada dapat magkakasama. Sa patay muna nila, tas sa patay naman namin, then sa kanila naman. Hanggang ngayon naman ay ganito pa din ang style. Nagpupunta sa sementeryo “to see and be seen”. Yun nga lang, kahapon, parang ang daming bading na nagkalat sa sementeryo. Wala namang masama dun, kakaiba nga lang kasi kapag sampung bading na magkakasunod na naglalakad, lahat naka short-shorts at miniskirt, “baktong” pa lahat, bakat utong. Ang isa pa naman dun, yung kala-kalaro namin nuon sa basketball na after a year na nawala sa Jalajala, bumalik siya the next bakasyon na kakaiba na ang itsura at kilos. Sumapi na pala sa pederasyon. Napag-isip-isip tuloy kami kung papano ba siya magdepensa nuon sa basketball. Madikit ba masyado? Laging nambubunggo ng pwet? Ewan.

Kapag may pamilya na, nagiging family reunion pagdating ng undas. Dito karaniwang nagkikita ang mga pamilya, ang mga anak-anak. Kadalasan din makikitang nagkakainan, nagsusugal, nag-iinom habang pinapalipas ang araw ng mga patay. Pero kahapon, may naglilibot na mga pulis na nagpapaalala na bawal ang malalakas na sounds, magsugal at mag-inom sa loob at paligid ng sementeryo. Tama lang naman.

If my memory serves me right, lahat ata ng undas ay inuulan. Ang iniisip ko nuon, ito ang paraan ng langit na basbasan ang lahat ng taong nakalibing. O kaya ay nakikiiyak sila dun sa langit kaya umuulan. Kahapon, ang init ng araw. Walang kaulap-ulap. Ito ata ang magiging kakaiba sa mga nakaraang undas, nasabi ko sa aking sarili dahil nag-iisa pa ako nun at wala pang makausap. Subalit pagdating ng hapon, biglang umulan ng malakas na malakas. Nyeeee… inulan din pala. Pero ilang menuto lang, eto na naman ang mainit na araw. Dumaan lang ang basbas na ulan.

Sa akin lang ha, kapag bata pa, mainit na kandila ang pinagtutuunan ng atensyon. Kapag lumaki na at nagkaroon na ng malisya, ang opposite sex na ang pinagtutuunan ng pansin. Kung may pamilya na, family reunion naman ang undas. Kapag oldies na at isang nakalimutang-pagpaligo-na-lang-at-amoy-lupa-na, ang tunay na diwa na ng undas ang kanilang nasa isipan. Kapag malapit na sa finish line, dito nila inaalala ang naging buhay at kamatayan ng mahal nila sa buhay na nasa puntod. Dito sila nag-aalay ng dasal, hindi lang para sa taong nasa puntod, kundi para na rin sa kanila, sa pagdating ng panahon na kailangan na nilang magpalista kay San Pedro.

Kaya nga di ba, sabi ko na sa hinaba-haba man daw ng prusisyon, sa sementeryo din ang bagsak.

Pwedeng sa Jalajala Public Cemetery o sa katapat nitong Garden of Peace Memorial Park. Pero kahit saan pa mang libingan, sa abo tayo nagsimula, sa abo tayo hahantong. Maliban na lang siguro kung kinain ka ng pating. Shark ebak ang kalalabasan mo.

But that is another story to be told next undas.

momo iyakin

(isinulat ni ALADYBUG, isang taga jalajala)

Ang apat na mgkakapatid ay lumaking puno sa pagmamahal at kahit pa salat sa materyal na bagay ay masaya ang kanilang pamilya. Hanggang sa nagkasakit ang kanilang ama at kailangang i-confine sa ospital dahil sa malalang kalagayan. Ang kanilang ina ay naiwan sa ospital para mabantayan ang asawa at ang mgkakapatid naman ay nagpasyang umuwi muna ng bahay.

Mahal na araw iyon kaya ang tatlong mgkakapatid na babae ay sumama sa prosisyon sa bayan para ipagdasal ang amang maysakit. Naiwan nag-iisa ang kapatid na lalaki sa kanilang bahay. Matapos ang prosisyon ay agad din silang umuwi at laking gulat ng madatnan ang kapatid na lalaki na tahimik na nakaupo sa labas ng bahay. At ng kanilang tanungin kung bakit ayaw nyang pumasok sa loob, ito ang kanyang sinabi...

“Kanina pa kasi meron babaeng iyak ng iyak sa loob ng bahay at ng silipin ko ang pinagmumulan ng ingay wala naman ako nakita”

si kapitan

“Uwi b u JJ? Wat tym?” text ko sa pinsan ko.
“Uu, uwi me 2day. Gabi na me dating jan. Y?” text back nya.
“Hndi n u bboto sa kapitan?”
“Di na. Kapitan lng nman” ang huli niyang text.

“Kapitan lang naman”. Matagal ko ng naririnig ang mga katagang iyan lalo na sa mga taga-Jalajala na sa Maynila nagtitigil. Hassle kasi para sa kanila ang umuwi ng bayan para lang bumoto sa eleksyon ng kapitan ng barangay at sa eleksyon ng SK (Sangguniang Kabataan). Hindi gaya sa eleksyon ng Mayor na talaga namang pambuno aba.

Pero kahapon, napansin ko (at napatunayan sa official statement ng Comelec) na malaki ang voters’ turn-out ngayon kumpara nung huling barangay election nuong 2002. Siguro ay nalaman na din ng mga botante ang kahalagahan ng posisyon ng kapitan. Siguro din ay nais nilang marinig ang kanilang boses kung sino ang nais nilang mamahala sa kanilang sariling barangay. Maaari ding nasabik silang bumoto sa barangay election dahil na-postponed dati yung dapat na election. Buti natuloy na ngayon. O kaya naman ay tunay lang masaya ang mga eleksiyon kaya marami ang bumoto.

Kung tutuusin kasi, malaki ang responsibiladad ng kapitan at ang kanyang kuneho este—kunseho. Ang kapitan ang pinakang-“tatay” ng lahat at kung may hidwaan man at di pagkakaunawaan, sa barangay muna sila lalapit para maayos. Kailangang maging patas lang ang kapitan sa pagsasaayos ng problema kaya ito ang isang kadahilanan kung bakit ayon sa batas, ang barangay election ay kailangang maging “non-partisan” o walang political party na na kinasasaniban ang mga kandidato para kapag nahalal na sila, kaya nilang maging pantay sa lahat. Kumbaga, ang mga kapitan ang “Prosecutor” at “Judge” na rin sa isang hidwaan. Pero syempre, nakatira tayo sa real world kaya ang theory na ito ay di rin nasusunod. Kilala naman natin kung sinong mga kandidato ang kaalyado ng kung sinong pulitiko o kung anong political party.

Matahimik naman ang eleksiyon sa Jalajala kahapon. Maulan lang nung nagbibilangan na sa hapon. Maraming tao sa kalsada pero ramdam mong di ganun ka-tensyon ang paligid kumpara sa mayoral elections. Ang nakita ko lang medyo kakaiba ay nang magpaputok na ng mga kwitis si Tony Calibara sa may gate ng elementary school isang oras matapos magsara ang mga voting precincts. Kandidato kasi siya bilang kagawad at ewan ko kung nagpaputok siya dahil nanalo na siya o nag-trip lang. Ayun, napagsabihan ng mga pulis na nakatalaga duon. Wala namang tensyon, nagtawanan pa nga ang mga taong nakakita.

Dito sa bayan, apat ang kandidao sa pagka-kapitan sa Brgy. 1st District. Dikit ang laban para sa dalawang kandidato at sa huli ay nanalo ang dating kapitan na si Kap. Nanding Belleza. Maganda din ang laban sa Brgy. 2nd District. Dalawang kandidato, dikitan at sa pagkakaalam ko kagabi bago ako matulog, 24 boto lang ang lamang ng nanalong si Kap. Joey Anago. Congrats, ‘pre. Sa Brgy. 3rd District lang nagkatambakan at nanalo si Kap. Ino Miranda. Sana rin nanalo bilang kagawad si idol Pip Licudan. Sigaw ang orig.

Hindi ko pa alam kung sino-sino ang nanalo sa ibang baryo/barangay. Kapag may nasagap ako, sasabihin ko dito.

At dahil kahapon pa natapos ang eleksyon, ang masasabi ko lang ay tigilan na ulit ang pamumulitika at panahon na para mag-labing-labing na ulit ang mga tao. Isang araw lang naman ang eleksyon.

"boom! huli ka balbon!"

Una sa lahat, ang letter “a” at number “1”… err— parang mali ata. Ulit, ulit. Una sa lahat, turuan ko muna kayo kung papano malaman ang IP address ng mga nagco-comment sa Chismisan Section sa sidebar. Itapat nyo lang ang cursor ng computer nyo sa “#” sign sa dulo ng comment. Lalabas dun ang huling dalawang sets ng IP address. Ang IP address ay sets of numbers na unique sa isang computer na nakakonekta sa internet. Hindi pupwedeng magkapareho ng IP address ang dalawang computer na gumagamit ng magkaibang internet provider. Hindi rin nababago ang IP address.

***

Nagbigay ng advice si Jomark na wag ko na lang daw pansinin ang mga nanggugulo dito, gaya ng ginawa niya dun sa nanggugulo sa Forum. Hiningi din niya ang IP address para ma-compare daw niya. Pre, madali lang naman malaman ang IP address ng nag-comment sa Chismisan Section ng blog na ito (read instruction above). Dun ko nalaman ang IP mo na 253.170 nang mag-comment ka nitong huli (click picture above for a clearer view)

Joms, di ko na naman talaga papansinin. Nang mag-comment ako NITO, it was a sort-of warning na tigilan ang panggugulo kasi kilala ko siya thru his/her IP address. Pero kahapon, nabasa ko ang sinabi nya na “simulan na ang siraan, Oki na oki yan”… na parang si Tagabario na mahilig sa siraan. Imbis na mag-sorry, mas gusto pa niyang ipagpatuloy ang siraan sa di ko malamang kadahilanan (click picture above). Pakiramdam ko kasi, hangga’t hindi siya nae-expose, hindi siya titigil kaya kahit gusto ko mang wag ng pansinin, ie-expose ko na lang para tumigil siya, hopefully.

Pre, NCIS mode tayo ha. Wala ka bang napansin, pareho kayo ng IP address na 253.170? Binalikan ko yung comment nung “guest” na kinutya ang pamilya nila Elat na alien daw ba, eto ang nakita ko (click the picture at the left). Nabasa ko din ang comment na katulad nito dati sa blog ni Tagabario.

Whoa! Joms, pareho din kayo ng IP address na 253.170? Eto pa, yung comment ni “Saudiboy” at “Titikomalaki”, ipapaputol ko ang titi kong maliit kapag pareho din kayo ng IP (click the picure at the left).

WaaaahhhHHHH!!!! (snap! putol) Shiet! Tapos ang maliligayang araw, magpa-pari na lang ata ako.

Nang mag-comment si Carla dito (click picture at the left), akala ko siya ang nag-comment tungkol sa “ulo” kasi kapareho din ang IP address na 253.170 sa comment nya. Hindi ako makapaniwala nuong una. Ang pagkakaalam ko kasi, galing sa mga kaibigan ni Carla na kakilala ko din, mabait si Carla, clear at logical mag-isip. Sorry Carla ha, I don’t expect you to forgive me but sorry none the less.



Pareng Joms, nanunuod ako ng series na Criminal Minds pero di ko ma-analyze kung bakit ganito ang mga pangyayari. Baka pwede mong i-explain sa akin. Iisang IP address, iba-ibang name ang ginagamit, at iba-ibang comments ang sinasabi.

Tol, natatandaan mo nung may nagtangkang sumira ng blog na ito gamit ang www.sitedestroyer.com/? Inisip mo na ikaw yung pinagbibintangan ko, di ba? Eto ang sabi mo pa nga nuon :

Jomark said...

ok na sana website na to, nakakakuha din ako ng information para ilagay sa forum sa Sulong jalajala dahil malayo ako at walang alam sa ga kaganapan dyan, kaya lang sa mga sinasabi mo ako ang pinagbibintangan mo,2 lang tayong may site dito sa cyberworld na tungkol sa jalajala kaya hinde ako mag wawalang kibo lang, una nakatira ako sa california pero hinde sa culver city ni hinde ko nga alam ang lugar na yon!nakakatawa ka naman parang ako lang taga jalajala dito sa california! 109 e 232 pl CARSON CA pa puntahan mo pa ko sa kamag anak mo! magtanong tanong ka muna bago ka manira! ang IP ok ay 76.169.149.59 www.ip-adress.com na alam kung alam mo! ni minsan hinde ko siniraan site na to bagkus kumukuha pa nga ako ng impormasyon dito, nakakalungkot naman dahil hangang dito ba naman may siraan? nilagay ko ang pangalan ko na ako gumawa ng site ng Sulong jalajala dahil hinde ko kelangan magtago nagtataka nga ako sayo bakit kelangan mo pang magtago wala ka naman ginagawang masama? kaya pala nagtatago ka para paniwalaan ka? kawawa ka naman baka kasi hinde kana paniwalaan pag nag pakilala kana tsk! tsk! tsk! at pangalawa wala akong balak tumakbo sa jalajala..kaya wag mo na kong siraan di na kelangan. HINDE NAMAN KELANGAN ANG KAPANGYARIHAN PARA TUMULONG! pasensya na sa mga nakakabasa dito "ayoko lang kasi ng pinagbibintangan ako ng hinde ako gumagawa" AT KAYA AKO SUMASAGOT DITO KASI AKO PINAPATAMAAN NYA!

Pagkatapos, parang himala na may umamin na siya daw ang nag-attempt na sumira sa blog. Ang pangalan daw niya ay “Shirly” at eto ang sabi niya:

shirly said...

sorry sa nagawa ko, ako po talaga ang nag attemp manggulo dito hinde kasi maganda karanasan ko sa jalajala dati na andyan ako nag tanong ako sa friend ko kung paano kala ko naman walang reaction at hinde malalaman ginawa ko kasi for fun lang po yon, sorry po ulit ako po si shirly malapit po kami sa simbahan dati nakatira dayo lang kami dyan sa jalajala, ngayon andito na kami sa glendale california, sorry sa nagawa kong gulo, sa inyo po mga mister

Nasabi ko na ang IP address nung taong yun dun sa dati kong POST, di ba? Dati din, nag-comment ka dito at eto ang lumabas na IP mo 229.59 (click picture at the left). Pansinin din ang date at time na Sept. 18, 2007 at 10:28 pm.

Sinilip ko ang sitemeter ng blog na ito at eto ang nakita ko sa iyong pagbisita nung araw at oras na iyon (click picture below). Visitor #3,694 ka nuon.

Ang kasunod na visitor #3,695 ay ikaw din nuong 11:05 pm naman that same date. Ibig sabihin, from 10:25pm hanggang 11:05 pm, iisang IP lang ang bumisita sa blog. Nag-comment ka ng 10:28pm (click picture below).

Pero teka, “Holy macarroni Batman!” Ang IP nung nanira dati ay 66.59.229.. Ang IP mo ay 66.59.229! Pareho na naman?

Napansin mo siguro na nabaligtad ang last two sets of numbers ng IP address. Ganun talaga pre, nababaligtad talaga ang IP sa sitemeter at sa shoutbox.

Ang tanong, bakit naman ganun? Wag mo naman sabihing sinisiraan lang kita dahil kitang-kita naman sa mga screen-capture pictures. Actually, matagal ko ng napansin ang mga IP na ito pero di ko na sana sasabihin, tinatawanan ko na lang. Pero napansin ko kasi na parang mga pami-pamilya ang gustong pag-awayin. Wag naman. Buti nga di nagre-react ang pamilya ni Elat. Kahit dun sa blog ni Tagabario, ganun din ang style, pinag-aaway ang mga tao.

Pre, peace lang. Live and let live. Walang pakialamanan. Kayabangan kung iisipin na masikip ang cyberspace para sa dalawang website na may kaugnayan sa Jalajala. Kung ayaw nyo dito, wag magbasa. Kung may mali akong maisulat, tell me in a constructive way. There is more to life than blogs, forums, friendsters and the internet.

Alam ko may mga kaibigan kang makakabasa nito at ipagtatanggol ka nila. Natural lang yun, dahil kaibigan mo sila. Kung ako ang nasa katayuan mo, gugustuhin ko ding kampihan nila ako. Pero para sa kanila, wag nyo naman sanang isipin na sinisiraan ko siya or kinaiinggitan. Walang rason para gawin ko iyon. At batay sa mga naiprisinta ko, alam nyo na naman siguro kung sino ang nag-uumpisa ng lahat.

Ang advice ko para sa lahat? Enjoy life. Count your blessings. Masarap ang namumuhay ng tahimik. Sana talaga last na ito. Please?

Yeeesss, ang drama ko hehehe

may papasabugin din ako (pero hindi sa Glorietta)

May nagco-comment dito sa chismisan section (see sidebar) kung saan nilalait ang angkan nila Elat (malalaki daw ang ulo). Nabasa ko na rin ang comment na iyon sa Jalajala Tambayan blog. Kilala ko na kung sino yung nag-comment na iyon dahil kita ko ang IP niya. Papalampasin ko na sana dahil iniisip ko na lang na momentary lapse of judgement yun para sa kanya. Hindi ko siya kilala personally pero ang tingin ko sa kanya nung una ay may pinag-aralan and wont resort to such low level of commentaries.

Sinabi ko ito sa kanya pero mas nanlait pa imbis na mag-sorry kay Elat. Now i have no choice but to expose her/him. Pero sa totoo lang, ayoko sana ng mga ganitong issues dito sa blog. All i wanted here is to write. Just to write and leave me alone with your politics and issues i dont care about.

Pero sige, i will leave you one last chance. SAY SORRY LANG HERE USING YOUR I.P. and i will forget about this. Say sorry dahil wala naman ginagawang masama sa inyo si Elat or ako. Ayoko din kasi mapasama ang tingin sa inyong pamilya (believe it or not). Let's leave politics to the grown ups.

SAY "SORRY" LANG, YUN LANG. One word, five letters.

If you do this, I wont expose you or your brother na naunang magtangkang sirain ang blog na ito using www.sitedestroyer.com. This is not a bluff. I have evidence matagal na. Ayoko lang ilabas dahil ayokong mapahiya kayo at ayoko ng mga issues na ganito. May mga friends din kasi kayo na friends ko din.

Yun lang po. Salamats.

hometown

*I wrote this a thousand years ago on a little book I always have in me wherever I go. I’m posting it here kasi wala lang hehe…

Jalajala Rizal is where I grew up. JJ is a somewhat destitute, joyless town. You’ve never probably heard of it. Heck, you won’t even find it in old Philippine maps. But that’s okay.

That luckless town doesn’t have any running potable water. Telephones were installed only recently, like a million years after it was invented. Cable TV is just a myth so forget about the internet. Jalajala has no fire truck, no public market and the municipal building is as big as some barangay hall in Pasig. Fast food stores are still an unknown in that poor town but that’s okay because the town people don’t have any doughs to buy those Macs and Bees.

Nightlife is dead. You’ll be damn lucky if you find 10 living people at ten in the evening. Hell, you won’t see anyone at 10:15. Try 3 in the morning then you’ll see people already awake and nakatambay. Go figure. Even during the day, you won’t see many people especially during weekdays. Summer is happy times, but compare that to others, it seems we’re forever mourning. But that’s okay.

Jalajala has no real culture, no history worthy of any history books. If a tourist wants to know where the good spots are, we’ll show him the town exit because I’m sure he’ll fid the Holy Grail first (wherever it is) than find a good spot in Jalajala. Good spot? Hahahaha that’s a good one.

Basically, we have nothing. We have no traffic jams here, no pollutions, no gruesome crimes happening, no NPA-MILF-Abu Sayaff and that’s no kidding. All we have are quiet time, clean air, little mayas chirping merrily. All we have is time in the world and time here moves oh so slowly. But hey, that’s okay right?

This is my kinda town.

magaling ka bang trumabaho?

Nuong isang araw, binisita ang blog na ito ng isang nagpakilalang apo ni Laong-Laan; na sa aking pagkakaalam, ang “Lalong Laan” ay ang isa sa mga ginamit na pen name ni Jose Rizal. Nang aking suriin at pag-aralan ang minungkahi nya, nadagdagan ang aking pag-asa na kahit papano sana ay mabago ang pamumuhay ng ilan sa ating mga kababayan.

Nabanggit niya na marami na raw mga small-scale livelihood projects na naipatupad sa Jalajala. Tama ang sinabi niyang ang isang problema ng mga initiatives na ito ay ang sustainability ng proyekto, kung papano ito mapapalago at mapapatatag. Nung 1990’s, tumulong ang JICA sa bayan natin thu the Integrated Jalajala Rural Development Projects kung saan ang isa sa mga proyekto nila ay ang pagtatayo ng isang makabagong irrigation system sa mga baranggay na ang pangunahing pinagkakakitaan ay ang pagsasaka. Maganda ang proyektong ito dahil buong taon ng makapagtatanim ang mga magsasaka, hindi lang tuwing tag-ulan. Ang kailangan lang nilang gawin ay bayaran ang kunsumo ng kuryentong nagpapatakbo sa water pump ng irigasyon. Magtatayo sila ng isang kooperatiba para mamahala at magpalakad sa irrigation system. Makalipas ng 2-3 taon, habang binabagtas namin ng tatay ko ang mga baryo, nakita namin ang mga magsasaka na nagpuprusisyon, humihingi ng tulong sa santong patron nila para umulan. Anong nangyari sa irigasyon? Hindi nila nabayaran ang lumaking kunsumo ng kuryente kaya pinutulan na sila ng Meralco. Hindi tuloy nakapagpigil ang tatay ko at nasambit na “tingnan mo itong mga taong ito, kung nagbayad lang sila sa Meralco, hindi na nila sana kailangang humingi ng ulan sa Diyos para lang makapagtanim…” Iyan ang binanggit ng apo ni laonglaan na kailangan ng sustainability ng proyekto. A decade later, karamihan ng mga magsasakang ito ay naibenta na ang kanilang mga bukirin at bumili na lamang ng pampasadang jeep, tricycle o kaya ay nag-Saudi, Dubai o Iraq. Sayang.

Pero, datapwa’t, subalit naisip ko din na hindi lang dapat basta-basta magtatayo ng isang livelihood project gaya ng sa nakita ko sa Brgy. Pagkalinawan at Bagumbong. Kailangan ding isaalang-alang kung may market ba sa kung ano mang produktong gagawin ng proyekto. Alam natin ang kabutihan at kasamaan ng Globalization at ang isa sa mga di kanais-nais na epekto nito ay mahihirapan tayong makipagkumpetensya sa mga katulad na produkto ng mga bansang mas maunlad. Mahirap makipag-compete ang isang backyard industry sa Brgy. Palaypalay laban sa isang factory sa Shanghai, China.

Mahirap, pero hindi imposible.

Kailangan lang pag-aralang mabuti ang lahat ng dapat isagawa.

Kaya tama ang sinabi ni apo ni Lalong-laan na malaki ang role na dapat gampanan ng Local Government Unit (LGU). Naalala ko ang sabi ni Jomark na hindi kailangan ng posisyon (sa pamahalaan) para makatulong. Tama naman dahil bawat isa sa atin ay may kakayahang makatulong subalit mas malaki ang maitutulong ng isang taong may kakayahan at kaalaman kung siya ay may posisyon sa pamahalaan. Malaki kasi ang magagawa ng mga lider ng isang LGU sa kanilang mga constituents kung gugustuhin talaga nila at kung pagtutuusan ng pansin. Hindi lang pakikisama ang kailangang gawin ng isang lider kundi bigyan ng direksyon ang bayan kung saan ba ito dapat pumunta.

Maliban sa mga infrastructure projects sa bayan natin ngayon, sana ay mabigyan pansin din ang pagkakaroon sana ng trabaho at mga skills para makapagtrabaho ang mga taga Jalajala. Nung isang gabi habang bumibili kami ni Elat ng lugaw sa may hiway, may nakita kaming mga nagbabaraha sa gilid ng daan. Ilang minuto pa, dumaan ang mobile ng pulis at dinampot ang mga nagbabaraha. Narinig ko pang sinabi ni Chief na malapit lang ang lamayan ni Batik, dun pa sila mga nagbabaraha. Dinampot tuloy sila at dinala sa presinto, malamang para paglinisin duon. Kasi naman, kung may trabaho lang sila, sana ay tulog na sila ng mga oras na iyon dahil papasok pa kinabukasan.

Trabaho ang kailangan ng Jalajala ngayon… pero nagugutom na ako.

Sana may Jollibee dito.

anong problema?

Ayon sa ginagawa kong survey dito sa blog (see sidebar), as of 4:00pm today, ang pinakaproblema ngayon sa bayan natin ay… kawalan ng jollibee (NYAAAAAHHHH!!!).

Dos por dos, por santo! Sana naman ay pasaway lang ang 41 na taong bumoto nun. Kasi di pa naman ganun kakailangan ang Jollibee; may Ponsa pa naman, kainan nila Paco, lugawan at KFC (kantong fried chicken) sa hiway.

Dati-rati, naging problema natin ang mga pinagbabawal na gamot at ang mga taong nahilig dito. Naging problema din ang jueteng nuon at korapsyon. Sa tingin ko naman, hindi na ganun katalamak ang mga iyon sa ngayon. Mahirap na kasi ang buhay, wala ng pambili ng bato.

Hindi rin natin ganun kaproblema ang krimen bagama’t nilimas ang bahay ni Dr. Del Bellin nuong sabado ng gabi ng mga magnanakaw. Hindi naman sila nasaktan, nawala lang ang lahat ng kanyang mga alahas. Earlier this year naman, nagkabarilan ang mga pulis pangkalawakan ng Jalajala at mga magnanakaw ng kable ng kuryente sa may highway sa Brgy. 1st District. Overall, tahimik pa rin ang bayan natin.

Para sa akin kasi, ang pinakaprolema natin sa ngayon ay ang kawalan ng trabaho. Ang ilan lang may magandang trabaho sa atin ay yung mga nakapag-aral at yung mga pinalad na makapag-abroad. Ang karamihan ng mga unskilled laborers, nakatambay lang at nagbabaraha lalo na kapag napapadaan ako sa Brgy. 3rd District. Okay pa nga yung mga nagta-tricycle pero alam kong di rin sapat ang kinikita nila sa araw-araw.

May nakapagkwento sa akin na as late as the 80’s, bibihira daw ang mga nakatambay sa bayan. Marami pa kasi nuong mga fish pond at ni-require ng mayor that time na ang mga kukuhaning tao lang sa mga fish pond ay mga taga Jalajala lamang. Ang mga kalalakihan ay nasa laot, nagtatrabaho. Ang mga babae naman, makikitang nagkukumpuni ng mga sirang lambat galing sa mga fish pond. Nakahanay daw ang mga lambat sa kalsada, mula sa may pantalan hanggang sa kabilang dulo ng kalsada.

Sa akin naman paglilibot-libot, nakita ko last year sa may Brgy. Pagkalinawan ang isang small-cottage industry business. Gumagawa sila ng mga Christmas decorations from raw materials. Sila ang gumagawa ng pinakang-katawan ng decoration at dadalin iyon sa ibang bansa. Sa ibang bansa na ifi-finish product ang kanilang mga ginawa. May nakita din akong katulad nito sa may Brgy. Bagumbong, dun sa isang sityo pataas sa bundok dun.

Naiisip ko lang, pwede itong gawin dito sa bayan. Hindi naman kailangan ng masyadong skills para sa mga ganung klase ng cottage indutry. Kung may pera lang ako, pwede akong sumangguni sa Department of Trade and Industry (DTI) para humingi sa kanila ng inforation para dito.

Kamtotinopit, sana maisipan ito ng ating mayor ngayon. Baka may mga kakilala siyang mga kaibigan na pwedeng mag-invest ng ganito sa ating bayan. Hindi naman kailangang malakihang investment o business ang itayo, kahit ilang small-cottage industries lang, malaking tulong na iyon kesa naman maghapong nakatambay at nakatunganga.

Alam ko may mga nagbabasa ditong mga taga munisipyo (binabati ko nga palaang mga taga LCR). Baka naman makausap nyo si Mayor, pwede kayang ma-suggest nyo yun? Hehe…

pagkalinawan

“Kampanaryo” ang dating tawag sa Brgy. Pagkalinawan. Hindi ko alam kung bakit pero sigurado akong yun ang dating tawag sa barangay na ito. Taga Pagkalinawan kasi ang lolo ko at nagbabakasyon kami dun nung bata pa kami. Natatandaan ko pa, wala pang kuryente nuon sa Kampanaryo. Lubak-lubak pa din ang daan dahil hindi pa ito inaayos ng Japan International Cooperation Agency (JICA). Natatandaan ko pa, may ilang pagkakataon na bangka ang sinakyan namin papuntang Pagkalinawan mula sa pantalan dito sa bayan.

Alam ko ang iniisip nyo, “ang tanda na ni Pao pero cute pa rin…”

Oo, cute ako pero di naman ako ganun katanda. Kailan lang din naman naayos ang highway papunta sa mga baryo. Kailan lang din nagkaroon ng kuryente. 80’s, di ba? Bata pa ako nung 1980’s.

Masarap nuon sa Pagkalinawan. Malinis ang tubig sa dagat at buhangin ang ilalim nito, hindi katulad sa bayan na burak. Bago pa uminit ang araw sa umaga, nagtatakbuhan na kami papuntang dagat para maligo. Magbabanlaw naman kami sa poso na mainit ang tubig dahil daw sa bulkan ng Jalajala. Pagdating naman ng hapon, kung hindi kami naglalaro ng habulan, nagpapalipad kami ng saranggola. Malakas kasi ang hangin sa baybaying dagat. Kadalasan din, nilalakad namin ang “beach” hanggang sa hindi na namin makita ang bahay ng lolo ko na nasa tabing dagat din. Kapag di na namin nakikita, natatakot na kami at maglalakad ng pabalik. I think malapit na kami nun sa Lubo at Naglabas.

Mababait din ang mga tubong taga-Pagkalinawan. Puntong Batanguenyo sila, malamang ay dun nanggaling ang kanilang mga ninuno. Natutuwa sila nuon kapag nakikita nila kaming magkakapatid na nandun. “Ay ala, nandine pala ang mga apo ni Ka Benny ey… Parine muna kayo’t makakaeyn!”

May mga alagang itek ang lolo ko nuon at natatandaan ko, maaga kaming gumigising upang mamulot ng mga itlog ng itek na nasa lupa. May program din duon ang UP Los Banos kung saan nag-aalaga sila ng mga baka. Tuwing gabi, pagkagat ng dilim at nagbubukasan na ang mga gasera, kukuha ng gatas ng baka ang mga naging kaibigan naming mga taga-UP at iinom kami ng mainit-init pang gatas habang nakapalibot sa isang bonfire at makikinig sa mga kwento nila. Kitang-kita mo ang mga bituin sa langit, maging ang mga ilaw galing sa kabilang ibayo ng Lawa, sa mga bayan ng Laguna.

Paborito kong puntahan ang maliit na kapilya ng Pagkalinawan. Mula kasi sa lubak-lubak na kalsada, aakyat ka pa sa maraming baytang para marating ang kapilya. Pataas na lupa kasi iyon at nasa tuktok ang kapilya. Kung hindi ako nagkakamali, San Isidro ang patron nila dun. Mula sa kapilya, kitang-kita mo ang dagat at karamihan ng mga bahayan.

Marami akong “firsts” habang nagbabakasyon nuon sa Pagkalinawan. Dito ako first natutong magbisikleta. Dito rin ako first nakasakay ng baka at nahulog dahil mahirap sumakay sa baka, gumagalaw kasi ang “loose skin” nila. Sa Pagkalinawan din ako first nakatikim ng Chili Con Carne, sa fiesta nila. Dito rin ako unang nagkaron ng bulutong.

Simula nung mamatay ang lolo ko, bihira na kaming nakakabalik ng Pagkalinawan. Nandun pa rin ang iba naming kakilala pero marami na ring bagong mukha. Marami ng bahay ang bago, di na ganun kalinis ang tabing-dagat. Wala na ang itikan ng lolo ko, wala na rin ang bakahan n mga taga-UP.

Pero ang halos di nag-iba ay ang kapilya nila.

Tuwing inaakyat ko ang tuktok sa kapilya, bumabalik sa aking alaala ang mga panahong inilagi ko nuon dun. Nung ako’y bata pa.

si mayor, nasa tv!

For the latest Philippine news stories and videos, visit GMANews.TV


Okay din sana kaso Eli "Tillas" ang nakalagay. A case of sloppy journalism.

Wala lang, nakakatuwa lang ma-extra sa TV ang isang taga Jalajala hehe

Maraming tao ang may iba't-ibang opinyon kay Ka Eli pero ang di maipagkakaila ng lahat, maganda ang boses ng mayor natin. Pwedeng-pwedeng pang radyo, o ha.

jalajala on a tricycle

yey!

Although sabi ko ay nagsusulat ako unang-una para sa aking sarili, kadalasan ay nakakadagdag ng inspirasyon lalo na kapag nalalaman mong may nagbabasa ng sinulat mo. Lalo na kung ang nakabasa ay isang taong binabasa din ng marami.

Gaya ni Manuel L. Quezon III. Sa pangalan pa lang ay alam nyo na ang kanyang pinanggalingang pamilya. Lagi ko kasing binabasa ang blog niya at isa ako sa maraming nagbabasa sa mga posts nya for the recent news and his opinions on them.

Yey! Natutuwa naman ako na kahit na papano ay napansin din niya ang munting sulok ko dito sa cyberspace. Nabasa pala niya ang live-blogging na ginawa ko ng nakaraang fiesta natin. Binanggit niya sa isa niyang blog post. Read it HERE.

Oo, alam ko maiksi lang ang pagkakabanggit niya sa blog ko pero for someone like me, malaking bagay na yun.

Isa pa.

Yey!

sayns op da tayms

Nabasa ko ito sa friendster testi ng isang taga Jalajala.

npka maldita nean lyk me.'hehehe. . . xmfre ndi pwding inaafi afi kmE hehehe... frnd n kmE nean sinz.'bert!hehehe.'kea lm n nmn ugali ng izat iza! ava..!!!!!!damEng tymz nrEn kme ngaway nean.''db nga??my mga araw n ndi tlga kmE ngkksnd0ng 2.'!!!kea un gerahan 2 d max.!!!! mnzn xa ang umpza ng pag aaway nmng 2..!pe0.'xa dn humihngi ng x0wi!lyk n0w.'kea kme ngkbati kz.'xa ung gmwa ng way para maauz lht... pe0.'zrap ne2ng kzama.'kht pur0 kl0qhn ang alam.!

ahm..gurl e2 lng mzsav q0h.'zna mgbag0 kn!! zayang.'ang kgndahn.!db?!qng cra nmn imge u z iva!!yaAn m0h kea p yang mabag0!! my pag kkta0n prn nmn.'eh!!!!bztah ckret iz a ckrEt.'prmz.'alang mkklbaz z mga cnv m0h zkn!!

Depende kung ilang taon ka na ngayon, pwedeng madali mong nabasa ang testi na iyon, o sumakit ang ulo mo (gaya ko) ahuhuhu… Para sa iba, naiinis siguro sila at nagtataka kung bakit ganun pa ang paraan ng pagsusulat. Pero balik tanawin nyo nung kapanahunan nyo, di ba may sarili din kayong paraan ng pagsasalita nuon?

Natatandaan ko, nauso sa mga taga Jalajala ang pagdadagdag ng additional “chi” sa mga words. Gaya ng ang “matamis” ay nagiging “machitachimischi”. Komplikado naman pero nauso din ang paglalagay ng extrang “G” sa bawat syllable ng salita. Ang simpleng tanong na “Saan ka pupunta?” ay nagiging “sagaagan kaga pugupuguntaga?” Bakit nila ginagawa iyon? Higindigi kogo digin agalagam. Bagastaga gaganugun agang nagatagatagandagaagan kogo (Hindi ko din alam. Basta ganun ang matatandaan ko).

Uso din nuon ang pagbabaliktad ng mga salita.

Alam na alam natin na ang “erap” ay “pare” na nag-evolve din sa “repa” at “repapips”. Kapag may di ka naintindihan, sinasabi mong “bomalabs” o “malabo”. “Bokal” ang tawag natin kay Gov. Ito Ynares dahil sa kokonti niyang buhok. Maganda naman ang “wangkata” ng girlfriend ko. Corny naman para sa mga rockers ang salitang “in love” kaya ginawa nila itong “inlababo”. Bomalabs?

Hindi lang naman sa mga words ginagawa iyon dahil kahit ang mga pangalan ay binabaliktad din. Si Grace ay tinawag na “Ecarg”. Si Carla ay “Alrac”. “Trebuh” na ang tawag kay Hubert. Wala lang, style lang ba. Uso kasi yan na nilalagay sa patahing uniform sa basketball at sa volleyball. Either sila ang naglalagay mismo sa shorts nila o pangalan ng crush nila ang pinapatahi sa shorts.

Eto pa. Nauso din ang pagdadagdag ng letrang “H” sa mga pangalan.

Gaya ng “Joey” ay nagiging “Jhoey”. Si “Jennifer”, di pa nakuntento, naging “Jhennifer”. Pero si Gigi, dahil maiksi lang ang pangalan niya, naging “Ghighi” at nung naging boyfriend niya si Christopher, naging “Topherghi” ang collective name nilang dalawa. Nagbreak sila at naging boyfriend naman niya si Rico. Shempre, “Ghicoh” na ang pangalan nila.

Okay lang sana ito kahit pa medyo humahaba ang pagkakabigkas ng pangalan at tipong mauubusan ka ng hangin sa dibdib bago mo pa masabi ang pangalan. Ang problema lang, kapag bad breath ang kausap mo at dahil nailabas niya ang lahat ng kanyang hininga, malamang ay nasagap mo iyong lahat.

Oh, di bhhhhaaaaaaaaaaaa…?

live blogging the 2007 st. michael fiesta

kagaya ng ginagawa ni MLQ3 sa Senate hearing ng ZTE-NBN deal, eto ang version ko ng live blogging ng fiesta natin...

7:30 am : Umuulan pa din. Brownout pa. Nagising ako na masakit pa ang ulo dahil sa hang-over na ininom kagabi. SanMig Light syempre, Fiesta eh hehe next time na lang ulit ang Generoso at Gran Matador. Kahapon, maghapon na umulan lalo na nung gabi. Hindi ko alam kung may palabas sa plaza kagabi kasi nung pagdaan ko, wala namang tao dahil sa lakas ng ulan. Sabi nila may Miss Gay daw pero wala naman. Sayang este--- May parade nga pala ang mga Ganda Lola contestants kahapon ng tanghali nuong di pa umuulan subalit di ko nakuhanan ng video dahil ang bilis ng andar ng mga floats na sinasabkyan nila. Nagmamadali siguro kasi magluluto pa ng mga handa nila sa Fiesta hehehe

8:43 am : Umuulan pa din, brownout pa. May naririnig akong drums and buggle sa labas pero di ko naman mapuntahan at panuorin dahil malakas nga ang ulan. Wala kaming bisita dahil wala kaming handa nyuknyuknyuk... Asan kaya si Batgurl? Malamang lasing na ng ganitong oras yun.

10:15 am : Umuulan pa din. Wala pa ding kuryente. Ho-hummm... makatulog nga ulit.

11:00 am to 12:00 pm : May kuryente na yahoooweeee! Pero umuulan pa din. May mga taong namimiyesta na sa labas, pakonti-konti. Nawala na ang banda at drums and buggle. Umuulan pa din. Haaaaaayyyyy...

1:25 pm : Tila na ng konti ang ulan. Tapusin ko na muna ang walang wentang live blogging na ito ahuuuu... Time na para lumabas ng bahay at makisalamuha sa mga lasing sa labas. Oras ng mamantikaan ang nguso. "Autobots, transform and roll out..."

3:00 pm : Naglalakad-lakad sa bayan, may mga tao naman pero di kasing dami ng mga nakaraang taon. Hindi ata namiyesta ang mga tagabaryo dahil ang mga nakita ko ay parang mga aling sa ibang bayan. May kanya-kanyang bisita ang bawat bahayan. Kokonti na lang yung namimiyesta na makikikain sa hindi kakilalang bahay. Napansin ko din na hindi rin nag-aaya ng kain ang may-ari ng bahay sa mga nagdadaang tao na di nila kakilala. Madami ng lasing sa kalsada, mga nakangiti, solve na ata hehehe Di na nahagilap si Batgurl, nawawala na.

3:20 pm: Nakita ko ang kapatid ko sa ibang babae ng tatay ko. Pangalawang beses ko pa lang siyang nakikita, unang beses 3 years ago. Hindi ko kilala yung bata nung pinakilala sa akin ng Tiyo ko, nagtataka pa nga ako kung sino yung bata na pina-kiss pa sa akin. Later ko lang naisip na yun ata yung kapatid ko daw. Cute sya, girl, around 6 years old. Wala lang. Ano bang dapat na reaksyon dun?

5:30 pm : Nakahanap na ako ng mga makakainuman, may binyagan kasi at tinawag ako para maki-join. Kaso dalawa lang ang kakilala ko, ang iba ay mga taga Pampanga at taga Pasig. Nagvi-videoke. Dahil hindi ako mahilig sa videoke,tumakas ako sa inuman pagkatapos ng dalawang bote.

5:45 pm : Yes, this is more like it. Mga chikababes na ang kaharap ko nyuk-nyuk-nyuk. Kaso hard ang iniinom at ang babe na taga-Pasig, ang kulit, ang taas ng tagay ahuhuhuhu... Nagkakabuhusan pa ng brandy. Mamaya daw, may Musical Jamboree sa plaza. Manunuod daw kami. Sana mamaya, diretso pa ang lakad ko.

9:00 pm : Nasa bahay na ako. Di pa naman lashing (hic!). Hindi na nakanood ng Jamboree, umuulan kasi ulit at walang tao sa bayan. Natapos ang inuman sa mga babes kanina kasi isa-isang nawala. Habang nagta-type ngayon sa blog, may nagtext na isang friend na girl. Naghahanap ng kasama. Since wala naman sa Jalajala ang iba naming friends, sinabi kong sa bahay na lang kami inom, wala din naman tao dito. Sinundo ko siya sa house nila at bumili ng San Mig Lite (shempre hehe).

(Sept. 30) 1:20 am : Kakauwi lang ng bahay. Hinatid ang kaibigan at tinuloy ang pagsusulat. Hayaan nyo muna akong magkwento ng nakit... zzzzzzz... zzzzzzzzzzz.... zzzzzzzzzzzzz.... zzzzzzzzzzz... zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz... *nakatulog na*

amateur

Ito ang peborit kong kinakanta ng mga songers kapag may amateur…

Pero bago yun, eto muna…

Fiesta na naman. Yey! Pero di ako masyadong excited.

Madaming rason. Siguro kasi di na kasing saya ng mga dating fiestas. Siguro kasi mahirap ang panahon ngayon kaya naghihigpit na ng sinturon ang mga tao. Pero malamang, hindi na ako excited dahil mas masaya ang fiesta kung kabataan mo pa. Shiet, ang tanda ko na, yuucck…

Walang amateur singing contests ngayong taon. Dati kasi, limang araw ata bago mag-pista, may pa-amateur na. Gabi-gabi, may gimik ang mga taga Jalajala. Sa mga oldies, nanonood sila para makinig ng mga kantahan. Jampacked lagi ang plaza, lalo na kung may guest na artista. May mga sikat na naiimbitahan, pero kahit si Palito lang ang dumating, okay na rin, laff-trip naman. Standing-room-only lagi ang lugar, hindi lang dahil sa dami ng tao, kundi dahil wala naman talagang upuan. Sa mga siryosong manunuod, bring-your-own-upuan. May dala-dalang monoblock chairs pero karamihan, mahahabang bangko ang buhat-buhat. The more, the merrier. Pero syempre, yung mga nanay-nanay lang ang may dalang upuan. Dyahe kasi sa mga kabataan, nakakasira ng japorms ang may dalang upuan. Okay lang lumupage sa court o mangalay kakatayo. Bakit?

Dahil para sa mga kabataan, nandun sila para maka-jerk. Pormahan syempre pero yung pormang casual lang. Karaniwan sa mga lalake, suot ang bagong patahing basketball shorts nila, tas sabay-sabay sila, pare-pareho ang shorts. Sa mga gurrrrls, labas hita syempre. Rawrrrrr…

Tiba-tiba lagi ang rolling store ng Anah at ng iba pang nakikipag-compete sa kanya. Pisbol, popcorn na kulay dilaw at violet, mani, scrambol at tigpi-pisong malamig. Dapat may dala kang barya lagi para kapag nakikilan ka ng mga babaeng miyembro ng Piso Mafia eh may ibibigay ka.

“Edgar Santiago”. Ring a bell? Siya lagi ang nakukuhang emcee sa mga amateur. Taga Morong, Rizal sya at masaya siyang mag-emcee. Laging may mga binibigay na trivia tungkol sa mga bayan ng Rizal. Marami siyang alam sa history ng Jalajala, subalit ewan ko lang kung gaano katotoo yun. I don’t care. We don’t care. Basta masaya.

Speaking of masaya, wala na sigurong sasaya pa lalo na kapag may mga contestants na nagkikintaban ang suot. Palumaan pa ng kanta, yun bang pang amateur talaga. Karaniwan ay mga taga ibang bayan ang nanalo pero crowd favorite syempre kapag tagabayan ang kalahok, gaya ng magkapatid na Robert at Gaston. Naghahabulan lagi sila at ng banda sa tiyempo. Ang banda? Ang Jamestone (Gemstone ba?) Band na pinapangunahan ng isang taga-Jalajala, si Ude dela Cruz. Peborit ko ang drummer nila lalo na kapag slow rock na ang tinutugtog. Feel na feel kasi niya ang bawat hataw sa snare drum at hi-hat, habang nakatingin sa kaliwa at iiling-iling…

"But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune..."

Alas dos na ng madaling araw, di pa tapos ang amateur. Matira ang matibay na audience pero bago pa mag-alas tres, kokonti na ang nanunuod. Uwian na ang karamihan ng mga oldies. Kinabukasan, itatanong na lang nila sa kanilang mga anak kung sino ang nanalo.

Kanya-kanya na ng recite ng pinraktis na sasabihin ang mga kabataan. May magsasabing hindi na rin nila natapos, may manghuhula na lang ng pangalan, at ang iba ay di na lang matandaan.

Ang totoo ay di nila alam dahil wala pa sa kalahati ng amateur, wala na sila. Kasama na ang mga crushes nila at mga nagtatago na sa dilim. Sa likod ng bahay ng isang kabarkada, sa madilim na sulok ng bakuran kung saan ay bigla na lang magpuputakan ang mga manok na nagambala o mga asong nagkakahulan.

Ang iba ay nasa balatungan.

larawan ng jalajala

pindot the picture para mas malaki

XOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXO

EMO KIDZ : May nag-email sa akin, itago na lang natin sya sa pangalang Jerald G. (anak siya ni mam C.) at nakiusap kung pwede daw ilagay dito ang picture ng mga barkada nya (see above photo).

lapis

Gusto ko ang amoy ng lapis, kahit na anong lapis, maging Mongol No.2 pa man o yung matatabang lapis na kulay itim. Gusto ko ang amoy ng kahoy nito. Gusto ko din ang amoy ng pambura nito sa dulo. I heart lapis. Ayabyu lapis, mwah mwah mwah…

Tuwing nakakakita at nakakaamoy kasi ako ng lapis, naaalala ko nuong mga taon na nag-aaral pa ako sa elementarya. Natatandaan ko nung Grade 1 at Grade 2, under sa magkapatid na Mrs. Reyeses, mabilis maubos ang mga lapis ko, yung matatabang maitim. Nauubos hindi dahil mahilig akong magsulat, nauubos dahil di ako marunong magtasa ng lapis nun. Kapag malapit ng maayos ang pagkakatasa, bigla na lang mapuputol ang dulo pag isusulat na. Gusto ko din laging matulis ang dulo kaya tasa ako ng tasa.

Kung mabilis maubos ang panulat, mas mabilis maubos ang eraser nito na nakakabit sa kabilang dulo. “Vigorous” kasi ako kung magbura ng maling isinulat, yun bang pagburang parang katapusan na ng mundo. Halos mabutas ang papel sa pagbura sa isinulat na sobrang diin ang pagkakasulat. Kapag naubos ang pambura, pwede mo pang kagatin ang metal na nagkakapit sa eraser sa kahoy ng lapis. Kinakagat para mapalabas ang kaunting eraser na naiwan sa loob. Syempre, bata pa ako nun kaya di ko pa naiisip na ang kinakagat kong iyon ay naipantanggal ko na rin ng tutuli sa loob ng aking tenga.

Paano kapag wala na talagang eraser? Swerte ka kung ibibili ka ng pambura ng nanay mo, sobrang swerte kung may mabangong amoy ang eraser na binili. Kung wala ng eraser, no problemo, pwede naman ang lasti (rubber band) na nakatali sa dulo. At kung walang-wala na talaga, laway. Di ka naman siguro mawawalan ng laway na pambura.

Naputol lamang ang love affair kong ito sa lapis ng mag-grade 3 na ako dahil ballpen na ang ginamit namin. Pagdating ng grade 3, bihira ka na daw dapat magkamali kaya di na pwedeng lapis. Pagdating ng grade 3, dapat ay marunong ka ng mag-handle ng sarili. Hindi na pwedeng matae sa salawal. Yun nga lang, ballpen na ang nagtatae.

St. Michael, the Archangel

PARA SA mga taga Jalajala (at sa katabing Malaya, Pililla Rizal) malaki ang debosyon natin kay San Miguel Arkanghel. Si San Miguel kasi ang patron ng bayan at oo, malapit na naman ang piyesta.

Sa ginawa kong survey dito sa blog nuong nakaraang buwan, 44% ng boto ang nagsasabing mas gusto nila ang dating piyesta ng May 8 kesa sa ngayong September 29. Bakasyon kasi ang Mayo, maraming tao sa bayan, mga taga Maynilang nagbabakasyon, mga taga Jalajalang wala sa bayan kapag pasukan. Natural na mas masayang mag-celebrate sa May 8 dahil madaming tao kapag may amateur singing contests sa gabi. Mas masarap magpa-cute. Ngunit alam ba natin kung bakit dalawa ang petsa ng piyesta ni San Miguel?

Ayon sa Roman Calendar of the Saints at sa Lutheran Calendar of the Saints, ang September 29 ang feast day ni St. Maichael, na kung tawagin dati ang araw na ito ay “Michaelmas”. Ang araw na ito ang kinikilala ng mga katoliko bilang araw ni San Miguel.

Eh ano ang May 8?

Ayon sa tala ng Roman Breviary, nuong taong 494 AD (may nagsasabi din namang 530-40 AD), nagpakita daw si St. Michael sa bundok ng Monte Gargano sa Apulia, Italy. Sinasabing nagapi ng mga Lombards of Sipontum (Manfredonia) ang mga kalaban nitong Greek Neapolitans nuong May 8, 663 AD sa tulong ni St. Michael na patron of war nila. Para ipagbunyi ang pagkakapanalo, ginawang speacial feast ng simabahan ng Sipontum ang araw na iyon in honor of St. Michael the Archangel. Kumalat naman ang feast na ito sa buong Latin Church and is now called (since the time of Pope Pius V) "Apparitio S. Michaelis".

Si St. Michael ang arkanghel na binanggit sa Bibliya (King James Version), sa Book of Revelation 12:7 “And there was war in heaven: Michael and his angels fought against the dragon; and the dragon fought and his angels”. Siya ang tinuturing na field commander of the Army of God. May sariling prayer para sa ating patron.

Saint Michael the Archangel,
defend us in battle.
Be our protection
against the wickedness and snares of the devil.
May God rebuke him, we humbly pray;
and do thou, O Prince of the Heavenly Host —
by the Divine Power of God —
cast into hell Satan and all the evil
spirits who roam throughout the world seeking the ruin of souls.
Amen.

Ayon naman sa paniniwala ng mga Mormon (The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints), nabuhay bilang tao si San Miguel sa pangalang Adam, ang kauna-unahang lalaki sa mundo. Ang meaning ng pangalang “Michael” ay “Who is like God” at ng gawin ng Diyos si Adam, ginawa Niya ito in the image of the Father.

Iba din naman sa Jehova’s Witnesses. Naniniwala sila na si St. Michael at si Jesus Christ ay iisa. Dalawang passage sa Bible ang basehan ngpaniniwala nilang ito. Una, ayon daw sa Bibliya, iisa lang ang Archangel, being the chief angel. Mababasa sa 1 Thessalonians 4:16 ang nakasulat na "The Lord himself will descend from heaven with a commanding call, with an archangel's voice..." Ibig sabihin ay ang Lord (Jesus) ay bababa mula sa langit na may boses ng arkanghel. Ang pangalawang basehan nila ay ayon sa Bible, papangunahan ni St. Michael ang isang malaking hukbo na lalaban kay Satanas. Nabanggit din ni Jesus na papangunahan nya ang isang malaking hukbo pero wala naman daw nabanggit sa Bibliya na may dalawang magkaibang hukbo ng langit na susunod sa dalawang lider.

Kilala din sa Islam si St. Michael. Sa Qur’an, ang pangalan niya ay “Mikhal” pero isang beses lang siyang nabanggit sa “bible” na ito ng mga Muslims, sa Sura 2:98 - Baiḍawi relates that on one occasion Omar went into a Jewish school and inquired concerning Gabriel. The pupils said he was their enemy, but that Michael was a good angel, bringing peace and plenty.

Ayon naman sa paniniwala ng mga kaibigan ko, binibigyan sila ng lakas ng loob ni San Miguel sa tuwing manliligaw sila sa magandang babaeng kanilang minimithi.

Pero ah-ah, gin na ata iyong aba.

hmmmp! nakakainis kayo! (and other news)

Di nyo kasi sinuportahan ang jalajalasecret blog nyuknyuknyuk... Dalawa lang yan, either walang kwenta yung naisipan kong yun o ayaw nyong i-share ang inyong mga sikreto kahit walang makakakilala. Malamang wala kasing kwenta un naisip ko (d-oh!).

Eto na lang. May nag-suggest na i-compile ko daw ang mga featured persons ng blog na ito. Hmmmm, after careful deliberations, good idea nga yun. Kaya eto ang sariling site ng mga na-featured:

Featured Personality Of The Week

Nandito na din lang tayo, baka di nyo pa nakikita ang site na ito:

Lapsapan

***

current events :

KARERA - nauuso ang karera ng tricycle at motorsiklo sa Jalajala ngayon. Hindi lamang mga taga Jalajala kundi mga tagakaratig bayan (Tanay, Baras, Morong) ang nagpupunta sa bandang Brgy. Punta dahil may stretch ng kalsada dun na diretso at mahaba. Dun sila nagpupunta dahil bihira lamang ang mga nagdadaang sasakyan duon at malayo sa huli ng mga pulis. Illegal kasi ang mga karerang ganun. Malalaki ang pustahan lalo na kapag mga taga ibang bayan ang magkakarera. Subalit natunugan na rin naman ito ng kapulisan kaya lie-low muna sila.

BANGGAAN, PATAY - Nung isang gabi, dalawang lalaking taga-Tanay ang namatay nang bumangga ang motorsiklong sinasakyan nila sa isang jeep na kasalubong nila sa may highway sa Brgy. 1st District. Ayon sa mga saksi, mabilis ang takbo ng motorsiklo at nang nag-overtake ito, bumangga sila sa kasalubong na jeep. Ayon pa rin sa mga saksi, "bulag" ang jeep o iisa lang ang gumagana nitong headlight at sa kadiliman ng gabi, malamang ay inakala ng driver ng motor na isa ding motorsiklo ang kasalubong nila dahil iisa ang ilaw.

Sabi nga ni Ely Buendia, "marami ang namamatay sa maling akala".

AHAS - Sa hospital naman, nagkagulo daw ang buong hospital staff sa isang pangyayari nung isang linggo. Ayon sa kwento ng isang nakausap ko, na narinig lang din ang kwento sa isang nakausap nya, na narinig lang ang kwento sa mismong nurse na nandun daw, may isang babae daw ang isinugod sa hospital para manganak. Nailabas naman ang bata ng maayos subalit sabi daw ng babae, may gumagalaw pa daw sa loob ng tiyan nya, meaning kambal. Hinipo daw ng doktor ang tiyan at sinabing may gumagalaw pa nga.

Makalipas ng ilang minutong pag-iri, laking gulat daw ng doktor nang ulo ng isang maliit na AHAS ang lumabas sa pwerta ng babae. Nagtakbuhan daw ang staff na nasa loob ng kwarto at hindi na nakita kung saan nagsuot ang ahas na galing sa tiyan.

Hindi ako makapagtanong kung gaano katotoo ang pangyayaring ito. Ikaw, kaya mo bang magpunta sa hospital natin at itanong kung may babae ngang nanganak ng ahas?

"Uuuhhh... excuse me po... may... may nanganak po ba... err-- kasi po... uhhhh... itatanong ko lang po... may... may nanganak po ba ng... ng ahas dito?"