mga walis ng kalsada

(isinulat ni ALADYBUG, isang taga jalajala)

Bata pa lang ako, laman na ko ng kalsada ng Jalajala. Simula ng matutunan kong tumawid ng kalsada mula sa sariling bahay papunta sa bahay ng mga lolo ko, dun na nag-umpisa ang buhay sa kalsada.

Mahilig kaming maglaro ng enter ng mga kapatid at pinsan ko sa “puting kalsada” (ito yun kalsada sa likod ng simbahan, smps, center o munisipyo). Sa larong ito kase lahat pede sumali basta mabilis kang tumakbo at magaling umilag okey na. Mas masaya kapag nanonood pa ang lolo kasi wala talagang dayaan hehe. Tumbang preso, chinese garter, teks, siato, piko at madami pa, simula pagsikat hanggang paglubog ng araw sa kalsada ng Jalajala unti-unting natapos ang aking kabataan.

Umpisa naman ng pagiging walis ng kalsada pag edad 12 anyos na. Ito ang panahon ng pgdadalaga at pagbibinata. Sila yung mga taong walang sawang nagpapabalik-balik sa kalsada na animo’y mga walis. Kahit anong oras at panahon, minsan inaabutan ng bagyo o lindol nasa kalsada pa rin. Highlight ng paggala ang makasalubong at maka jerk sa crush. Kahit pa nga matanaw lang sa malayo o masilip ang bubong ng bahay, ayos na.

Kapag may okasyon tulad ng fiesta, mas madaling makasilay at makapag pa-cute sa crush dahil sunod sunod na gabing puyatan sa panonood ng amateur singing contest. Kapag wala ng pambili ng popcorn at mani sa mga rolling store, kasabay ng pa-cute ang pangingikil sa mga lalakeng kakilala na makikita. Dyahe sa lalake kapag walang maibigay kaya kahit kahuli-hulihang barya na niya ay ibibigay na lang. Ang hindi nila alam, feeling ng mga babae na nakauto sila kapag nagbigay ang lalake ha-ha-ha. May ibang nakukuntento na sa plaza, meron din naman nagpupunta sa madidilim na lugar. Mas masaya naman talagang mag-inuman at magkwentuhan kesa manood ng amateur, problema lang pag tinanong kami ng mga nanay-nanay namin kinabukasan kung sinong nanalo. Magkukunwari na lang na nakalimutan na.

Kapag ordinaryong araw, walang direksyon ang paggala basta kailangan dumaan kami sa tapat ng bahay ng bf/crush o kaya dapat maamoy namin kung saan sila nagkukuta ng mga barkada nila. Pwede kaming maki-join sa inuman kung makita naming nag-iinom sila pero kung hindi namin type ang crowd, magpapakita lang kami at aalis na, umaasang mama-magnet si papa pag-alis. Ang haba ng hair kapag sumunod naman. Minsan sitsit at palakpak ang sign (wala pang text) para malaman na kasunod namin siya o sila, depende sa dami ng nadagit. Parang mga kalapati di ba? Pinapalakpakan at nandadagit. What will happen next? Hehehe Mali ang iniisip nyo. Mag-uusap lang naman. Nuong time namin, clean gimik lang talaga kahit pa nasa mga sulok sulok at nasa dilim. Nagtataka nga ako kung bakit kaya mas gusto namin nuon na nasa dilim, nag-uusap lang naman. Exciting kasi. Oo, exciting na sa amin yun.

Saan at kailan ito natapos, kapag napudpod na ang tsinelas? Sa karanasan ko kase mismong ang mga tao na ang nagsasabi sa aming magkakaibigan na “Hoy! matatandang dalaga na kayo, magsi pirmi na kayo sa inyong mga bahay”. Tama rin namang mag give way sa batang bago pa lang nagsisimulang lasapin ang tamis ng young love sweet love. Yiiiheee.