sabel (buhay ofw)

(isinulat ni SABEL, isang taga jalajala)

Ito po ang aking life story, isang kababayan ninyong taga Jala-jala na nangibang bansa, tiniis ang hirap para maisalba at makatikim ng ginhawa sa buhay.

Isinulat ko po ito hango sa aking tunay na buhay. Ang mga tunay na pangalan ng mga karakter ay di ko po binanggit upang pangalagaan ang kanilang reputasyon. Sana po magkaroon ng aral at maunawaan natin ang buhay ng mga OFWs na nangibang bansa para isugal ang kanilang buhay, mabigyan lang ng kaginhawahan ang pamilya. Ang iba po kasi sa atin ay ang akala, namumulot lang ng pera ang kanilang mga kapamilya sa ibang bansa para sa kanila.

Itago na lang po nyo ako sa pangalang Sabel, isa pong taga Jala-jala. Di ko po maitatanggi na nabibilang ako sa tinatawag na 3rd sex o mga taong di naman ginusto na maging ganito. Sana di nyo po kame masisi at sana maintindihan nyo na lang ang sitwasyon namen.

Namulat po ako sa hirap ng buhay. Marame po kaming magkakapatid at ang aking ama po ay namatay sa pangangaso sa bundok ng Jala-jala. Ang kinamatay po ay nabaril dahil napagkamalang baboy-damo (“my father is not a pig” ika nga ni Nora Aunor). Natatawa po ako, pero yan po ang totoo at ang masakit pa po ay dahil sa ang pustiso ng aking ama ay may ginto, nang matagpuan namen ang bangkay nya ay wala na po pustiso nya. Bata pa po ako non ng mamatay ang aking ama.

Dahil po sa hirap ng buhay ay grade 2 lang ang natapos ko. Di ko na po idedetalye ang life story ko dahil nanariwa lang ang masasakit na pangyayare sa buhay ko at baka di ko pa matapos tong story ko di ko pa ma send kay mister Paolo (sino ba yon? pero i love you pao) hehehe. Ika nga ni Kate Winslet sa Titanic nung matanda na sya “I can still smell the fresh pain”. Di ko lang alam kung correct yan ha hehehe (pao’s note- “I can still smell the fresh paint” ata yun pero sige, pwede na yan. Angkop naman sa story ni Sabel hehe)

Nabigyan ako ng pagkakataon makapag abroad sa Saudi. Matagal na panahon ang ginugol ko don. Masarap na mahirap ang buhay at halos ibenta ko na sarili ko para lang kumita. Sige na nga, oo, binenta ko na ren ang sarili ko. Minsan napapaupo na lang ako sa isang sulok at napapaluha na lang ako dahil di ko na ren masikmura kung ano ang pinaggagawa ko kumita lang ng pera. Syempre minsan naliligayahan na ren ako habang ang mga kapatid ko ay nagpapasarap at nilulustay kung ano mang pinaghihirapan ko. Galing man sa masama, sana di na nyo ako sisihin. Maipagmamalaki ko pa to kesa mamatay sa gutom ang aking pamilya o magnakaw ako ng pera para lang maitustos sa aking pamilya. Tulad ng mga babuyan boys, makunsensya kayo at tigilan ang pagnanakaw ng kable sa babuyan.

Sa kasamaang-palad, wala akong malaking naipon sa ibang bansa at isang araw ay natanggal ako sa trabaho. Wala akong choice kundi umuwe ng Jala-jala. Ayon syempre, amoy dolyares pa ako at halos mukhang may hepatitis dahil nagmumura ang mga alahas ko na animoy isa akong aso na nakakadena ang leeg at mga braso (pero gold naman di ba). Namudmod ako ng salapi sa aking mga kapatid, pamangkin at syempre mga lalaking maganda ang tingin sa akin dahil sa salape kahit halos makalbo na ulo ko sa init ng tubig sa Saudi..

Tumagal ako ng halos anim na taon sa Pinas. Tulad ng date, pakalat kalat, pagupit-gupit at naisanla ko na ren at di na natubos ang mga mabibigat kong alahas na naipundar. Balik sa hirap ng buhay, minsan "pangako sa yo" o "run away bride" akoh sa mga umbao dahil wala na akong pambayad heheheh.. Di ko na alam nun kung makakapag-abroad pa ako.

May isa tayong kababayan na lagi kung inaabangan at nagsasabe akong tulungan naman nya ako na muling makapag abroad. Itago na lang natin sya sa pangalang “Cristina” na isa ring 3rd sex. Isa, dalawa, tatlong beses akong nagsasabe sa kanya tuwing nakikita ko syang umuuwe galing sa ibang bansa. Halos kainin ko na pride ko para lang magkaroon ako ng trabaho.

Di naman nya akoh binigo. Nung may makilala syang ibang lahe na nangangailangan ng isang trabahador sa flowershop ay ako agad ang kinausap nya. Nagsinungaling man ako na marunong akong mag-ayos ng bulaklak at magsalita ng salitang banyaga ay pinangatawanan ko na. Sa madaling salita ay nakabalik na ako sa ibang bansa. Subalit nung kaharap ko na ang aking magiging amo ay nagbuhol-buhol na dila ko na halos wala akong nasabi at nung sinubukan na akong mag-arrange ng bulaklak ay di ren ako pumasa waaaah Bagsak ako. Di ako natanggap at kailangan mag stay lang ako ng 3 months dahil naka visit visa ako. Halos pagsakloban na ako ng langit at lupa dahil sa nangyare at binigyan ko pa ng kahihiyan ang taong tumulong sa akin. Wala akong nagawa kundi makitira kila Cristina. Tumutulong na lang ako sa kanya at sa kaibigan nyang si “Lyka” na gaya namin ay kabilang din sa 3rd sex. Natutulog ako sa lapag katabe ni Lyka na nagtatrabaho sa Abu-Dhabi. Maganda ang trabaho ni Cristina. Halos itapon na lang nya ang mga pagkain dahil sa dame na nanggagaling sa kanyang amo, na di na ren naman namen makain. Napakaraming mamahaling pabango ang binibigay ng kanyang mga manliligaw at pag gumagala kame ay sya ang aming ginagawang front para naman may makuha kaming kalaro ng basketball (basketball po para di masama term).

Dahil nakikitira lang ako at nakikikain, halos magsugat ang aking mga kamay kalalaba ng mga damit nilang magkaibigan. Ayaw nila akong maglaba pero nahihiya ako na di ko gawin yon dahil nakikitira lang ako. Kung minsan habang akoy naglalaba, naiiyak na lang ako dahil sa hapdi ng sabon at init ng tubig. Sa gabe naman ay oras na ng gala namen. Kung saan-saan kame nakakarating paghahanap ng makakalaro sa basketball. dahil sa idad singkwenta mahigit na akoh at si Lyka ay di naman kagandahan, masakit man tanggapin na laging si Cristina ang nagugustuhan at halos sambahin, iyakan ng mga lalake. Lagi na lang akong reject (buti pa sa Jalajala pag may pera akoh diosa ako). Masakit man sa akin, kailangan ko nang tanggapin ang katotohanan na may idad na ako. Hirap ng kalooban, pasakit at kung ano-ano pang naranasan ko.

Isang araw, nawalan ng pera si Cristina na nagkakahalaga ng dirhams 500 ($135). Ang kanyang pera na nasa pitaka ay dirhams 1700 ($461). Ang pinagtataka nya ay bakit dirhams 500 lang ang nawala. Kung ang nakialam non ay magnanakaw, paniguradong kahit isang kusing ay walang ititira sa kanya. So inisip nya na isa sa aming dalawa ni Lyka ang kumuha. Dito na nagbago si Cristina, halos di na ako kausapin. Siguro iniisip nya na bakit naman sya gagawan ng masama sa sobrang bait nya. Habang nakaupo ako sa upuan ng mall ay halos humagulgul ako at magpinalahaw sa kakaiyak. Wala akong pakialam kahit lahat ng tao sa mall ay nakakikita sa pananangis ko, pero talagang hindi ko naman pinakialaman yung pera. Papano na ako? Anong gagawin ko? Yon agad ang pumasok sa isip ko. Nakakahiya pa sa mga taga Jala-jala kung umabot pa ang balitang yon. Halos magunaw na ang mundo ko. Dahil siguro naawa si Cristina sa akin ay di naman nya ako pinabayaan at kung saan-saan pa nya ako inihanap ng mapapasukan dahil matatapos na ang visa ko. Tinawagan ni Cristina ang kaibigan nya sa Dubai para humingi ng tulong na maipasok ako sa isang 5-star na hotel. Dahil ang kaibigan ni Cristina ang gumawa ng arrangement, natanggap naman ako ngunit kinakailangan ko nang umuwe ng pinas dahil tapos na visa ko. Inihatid ako ni Lyka at Cristina sa pag-asang makakabalik pa ako at magkakaroon ng trabaho. Hangang sa nakabalik na naman ako sa Jalajala ng luhaan at walang kahit isang sentimong pera matapos ang 3 buwan. Umaasa pa ren akong makakabalik muli sa Dubai at magtrabaho.

Makalipas halos ang isang buwan ay tumawag si Cristina na kailangan akong pumunta ng Dubai dahil tinawagan ako ng hotel. Kailangan ko nga lang ng pera para makapunta dun. Wala akong choice kundi isanla ang aking bahay na di ko pa natapos. Ilang linggo ang nakalipas ngunit di pa ako nakakaalis pero nagpadala na ako kay Cristina ng halos 50 thousand para lang bumili ng visit visa papuntang Dubai. Halos isipin ko na ren na baka nilustay na niya ang pinadala kong pera dahil sa lumpas pa ang 2 linggo bago pa nya naibigay ang ticket at visa ko. Nag-abono pa sya ng mahigit kumulang sa dirhams 500 na hanggang ngayon di ko na nabayaran.

Nakabalik na ako sa Dubai at awa ng Diyos ay nagtatrabaho na. Kahit matanda na ako ay patuloy pa ren akong kumakayod para sa aking pamilya at hanggang ngayon ay wala pa ren akong naiipon. Lumipas man ang mahabang panahon ay di pa ren nagbabago ang aking mga kapatid. Kapag nagpapadala ako ng pera sa kanila ay kanya-kanyang silang partihan. Hindi ko alam kung hangang kailan matatapos ang aking paghihirap dahil isa lang akong mahina at di ko matanggihan ang aking mga kapatid. Sana ay magising na sila sa katotohanan na may buhay ren akong sarili at ngayon ay matanda na ako pero hanggang kailan sila aasa sa akin. Marami pa pong hirap ang naranasan ko pero ayoko nang banggitin ba, baka maboring pa kayo. Di kaya mabigyan nyo ako ng award hehehe…

Sana po may natutunan kayo sa aking istoria. Napakahirap pong magtrabaho sa lugar na di mo sinilangan. Mahirap man ang naranasan ko ay natural na sa akin ang pagiging masiyahin at sana po ay mahalin at pagyamanin naten ang mga pera na nanggagaling sa ating mga kamag-anak na nangingbang bansa.